Eternity – Sitanshu Yashaschandra

Eternity

The sun habitually

cajoles men with red lollipops.

Day is mother’s lap–in her colourfully printed sari

one hides the face and rests.

The whole day

we keep hiding behind things

but the night.

A Jewish poet of Manhattan had said in my presence once

“I love you, but I don’t like you.”

When I love the universe manifested

in the passionate body of the night,

I am not myself.

Amidst eternal stars

the moon, of many deaths and many births,

must be ashamed of himself.

Each human being knows this

within himself.

And still

throwing away even that little veil

the fourteenth of every dark fortnight

the new moon night

presents its star-studded, exquisite body

to me shamelessly.

Then from within me also rises

one who doesn’t even care for me

a super-human devoid of humanity

stretches his hand towards the next dawn

catches hold of the fresh sun

and in the lovely but unknown space of the night

throws it…

Sitanshu Yashaschandra

(Translated from Gujarati by Varsha Das)

source: The New Leam

……………….

શાશ્વતી – સિતાંશુ યશશ્ચંદ્ર

સૂરજને તો ટેવ છે
લાલ રંગની લૉલીપૉપ આપીને માણસને ફોસલાવવાની.

દિવસ તો માનો ખોળો – એના રંગબેરંગી છાપેલા સાળુમાં
મોં સંતાડીને પડ્યા રહેવાનું ગમે.

આખો દિવસ
નાની મોટી ચીજોની આડાશ લઈને આપણે સંતાઈ રહીએ છીએ.

પણ રાત.

મેનહટ્ટનના એક યહૂદી કવિએ મારી હાજરીમાં એની પત્નીને કહ્યું હતું :
I love you, but I don’t like you.
રાત્રિના કામ્ય દેહમાં પ્રગટી જતા બ્રહ્માંડને
જ્યારે ચાહું છું ત્યારે હું નથી હોતો.

શાશ્વત તારાઓની વચ્ચે
વારંવાર મૃત્યુ પામીને વારંવાર જન્મ પામતો ચંદ્ર
કેટલી શરમથી રહેતો હશે !

અને તોપણ
વદ ચૌદશની રહીસહી આડશ પણ ફેંકી દઈને
અમાસની રાત
તારાઓના અઢળક રૂપથી ભરી ભરી પોતાની કાયાને
મારી સામે નિર્લજ્જતાથી ધરી દે છે.

ત્યારે મારીયે ભીતરથી પ્રગટી પડે છે
અરે મનેયે ના ગણકારતો
માણસાઈ વિનાનો કોઈ અતિમાનવ;

આવતા પરોઢ સુધી પંજો લંબાવીને
ઝડપી લે છે એ તાજા સૂરજને
ને રાત્રિના કમનીય પણ અગોચર અવકાશમાં
કરે છે એનો ઘા…

– સિતાંશુ યશશ્ચંદ્ર

(‘લયસ્તરો’માંથી સાભાર)