સહજ થયા તે છૂટે અંકોડા ભીડ્યા હો એ તો ડૂબાડે ને ડૂબે આકાશે અંધારું ફગવી, હાથ કર્યા બે ઊંચા ત્યારે એની છાતીમાંથી, પ્રકટી ઝળહળ ઋચા આમ જ ખુદને ફગવી નાંખે, એ અજવાળા લૂંટે શેઢા સુધી સમથળ ચાલો, ત્યાં સુરતાને મેલો ઊંધ, ધૂંસરી, જોતરનો, ત્યાં થઈ જાવાનો રેલો ડાબે-જમણે ખેચ્ચેથી આ ખેતર તો નહીં ખૂટે પડની પૂઠળ પડ ઊખળતાં, શેષ વધે છે મીંડું પડ ઊખળતાં ભેળી ઊધડે, તો ભાળે છે છીંડું જેને શોધો, એ શોધે છે, ખોજ કરે તે ખૂંતે સહજ થયા તે છૂટે ~ સ્નેહી પરમાર
Nehal's World 