Hi Friends,
this is one of my favorite books, and I am going to share the part of one beautiful chapter from it.
The Ferryman
I will remain by this river, thought Siddhartha. It is the same river which I crossed on my way to the town. A friendly ferryman took me across. I will go to him. My path once led from his hut to a new life which is now old and dead. May my present path, my new life, start from there!
He looked lovingly into the flowing river, into the transparent green, into the crystal lines of its wonderful design. He saw bright pearls rise from the depths, bubbles swimming on the mirror, sky-blue reflected in them. The river looked at him with a thousand eyes–green, white, crystal, sky-blue. How he loved this river, how it enchanted him, how grateful he was to it! In his heart he heard the newly awakened voice speak, and it said to him :’Love this river, stay by it, learn from it.’ Yes, he wanted to learn from it, he wanted to listen to it. It seemed to him that whoever understood this river and its secrets would understand much more, many secrets, all secrets.
But today he only saw one of the river’s secrets, one that gripped his soul. He saw that the water continually flowed and flowed and yet it was always there; it was always the same and yet every moment it was new. Who could understand, conceive this? He did not understand it; he was only aware of a dim suspicion, a faint memory, divine voices.
…..
……When he reached the ferry the boat was already there and the ferryman, who had once taken the young Samana across, stood in the boat. Siddhartha recognized him again. He had also aged very much.
‘Will you take me across?’ he asked.
The ferryman, astonished to see such a distinguished-looking man alone and on foot, took him into the boat and set off.
[ Translated from the German by Hilda Rosner ]
મૌન
મૌન
અંતર-મનનો
અરીસો.
-નેહલ
હું ચિનાઈ માટી …..
માટી ચિનાઈ હું
ટીપાતી ટીપાતી જાઉં ઘડાતી .
ના નિરાકાર , ના સાકાર
આવી હતી તેવી જ પાછી જવાની .
ઇતિહાસના હાથોએ ન રચેલું કાવ્ય.
(ઇતિહાસની દાયણે જન્માવેલું અધૂરામાસનું બાળક.)
-Nehal.
Friends, need your opinion on this .What do you think….its about hundreds and thousands of average, mediocre lives full of potential but never become something ,shaped randomly by circumstances they live in…….
મિલન-જુદાઇ
આવો, આપણ મળીએ એવાં ,
જ્યમ ડાળ પે બુલબુલ ગાઈ ઉઠે.
અને વિખૂટાં પડીએ ત્યાં તો ,
પુષ્પ સુગંધ પમરાઈ ઉઠે .
વિદાયવેળાએ જો જો ક્યાંય
અશ્રુ નયન છલકાઈ ઉઠે.
સ્નેહ ધાર વરસાવો મેઘીલ
ધરતી પણ મલકાઈ ઉઠે.
સ્મિત હસો ઝાકળબિંદુ શાં
ફૂલો પર પથરાઈ ઉઠે.
મિલન હો એવું મેઘધનુષ
રંગછટા શરમાઈ ઉઠે.
વિરહ-રૂપ તો સાંધ્ય ગગન નું
સુરમયી ક્ષિતિજ છવાઈ ઉઠે.
-નેહલ
મુક્તિ ની ઝંખના
Hi Friends,
Usually I don’t like to come in between my creation or somebody’s creation I am sharing and you, the reader. But for today’s post I would like to share the background. In the year 1986, just before entering medical college I was attending one workshop at Vadodara on “Women’s status”. After two days I was full of thoughts and so many emotions, and I wrote this poem, showed it to my friends they encouraged me to share with others….and I received lot of attention and appreciation for it, which was something I least expected. When I read Maya Angelou’s “caged Bird” and similar undertone surprised me and I thought I should share this with you.
મુક્તિ ની ઝંખના
તેઓના માનવા પ્રમાણે મારે સલામતીની જરુર છે.
સુરક્ષા જરુરી છે.
તેથી મારા ઉંચા મકાનની બારી જાળીથી ઘેરાઇ ગઈ છે.
મારું આકાશ ચોકઠાઓમાં વહેંચાઈ ગયું છે.
આકાશ છે આકાશમાં પ્રકાશ-અંધકારની છાયા છે.
હવાની નદીનો પ્રવાહ મુક્તિનો શ્વાસ લઈ વહે છે.
મારે પણ એ નદીના શીતળ જળમાં પગ બોળવા છે
આ જાળીની પાર ના આકાશને મારી સમ્રગતાથી સ્પર્શવું છે
અને ઓહ ;
મારે બે આંખો પણ છે ,જે આ નાના ચોકઠા ની પાર જુએ છે .
જીજ્ઞાસા અનુભવે છે .
તેની દ્રષ્ટિ જે પ્રદેશને જુએ છે ,ત્યાં મારે પહોંચવું છે.
જાળી એટલી નાની છે કે મારી દ્રષ્ટિ સિવાય કશું બહાર જઈ શકે તેમ નથી .
અને મારા ઘરની બહાર જતો ઉંબર !
કદી ન પાછા ફરવાની ખાતરી સ્વીકારી બહાર લઇ જાય છે.
હું શું કરી શકું ?
હું શ્વાસ લઉં છું મારી આંખોથી
અને એ મુક્તિની હવાની સુગંધ આંખોમાં પ્રવેશી મારી દબાયેલી લાગણીઓ ને જલાવી જે આગ પ્રગટાવશે
તે આગની જવાળાઓ ના તેજ થી
સળિયા પીગળવાની રાહ જોવા સિવાય
હું શું કરી શકું ?
અહીં તો સામા પ્રવાહે તરવાનું છે.
અને તણખલાનો સહારો પરાવલંબન બની રહેવાનો .
ત્યારે મારાં પગલાંની કેડી , આ વેગવાન નદીમાં કંડારવાની છે.
એના ઉછાળા મારતા પાણીને મારામાં પ્રવેશતું અટકાવવાનું છે.
મારે ડૂબવાનું નથી ,એના ભાન સાથે ડૂબકીઓ લગાવવાની છે.
– Nehal
Where The Mind Is Without Fear
Where The Mind Is Without Fear
Where the mind is without fear and the head is held high
Where knowledge is free
Where the world has not been broken up into fragments
By narrow domestic walls
Where words come out from the depth of truth
Where tireless striving stretches its arms towards perfection
Where the clear stream of reason has not lost its way
Into the dreary desert sand of dead habit
Where the mind is led forward by thee
Into ever-widening thought and action
Into that heaven of freedom, my Father, let my country awake.
by Rabindranath Tagore
MAYA ANGELOU-POEMS: Caged Bird
A free bird leaps
on the back of the wind
and floats downstream
till the current ends
and dips his wing
in the orange sun rays
and dares to claim the sky.
But a bird that stalks
down his narrow cage
can seldom see through
his bars of rage
his wings are clipped and
his feet are tied
so he opens his throat to sing.
The caged bird sings
with a fearful trill
of things unknown
but longed for still
and his tune is heard
on the distant hill
for the caged bird
sings of freedom.
The free bird thinks of another breeze
and the trade winds soft through the sighing trees
and the fat worms waiting on a down-bright lawn
and he names the sky his own.
But a caged bird stands on the grave of dreams
his shadow shouts on a nightmare scream
his wings are clipped and his feet are tied
so he opens his throat to sing.
The caged bird sings
with a fearful trill
of things unknown
but longed for still
and his tune is heard
on the distant hill
for the caged bird
sings of freedom.
Breathing out a poem,…I live.
મારે ના તો આ કે તે છંદ માં વહેવું
મારે ક્યાં આ કે તે પ્રાસ માં ઢળવું
કવિતા તો છે ઉચ્છવાસ મારા..
લાવ ને થોડી શ્વાસોની જગ્યા કરું.
+:+:+:+:+:+:
=*=*=*=*=*
Wanna write an abstract poetry. .
Lookin for a perfect mould
To pour my absurdity. ….
+:+:+:+:+:+:+:+
=*=*=*=*=*
-Nehal
જૂઈની વેલ
હવાના કમાડ ઉઘાડે
મને એની સાથે ઉપાડે
સૂરોની આ પાંખો
:*:*:*:*:*:
તડકો દદડે આ મકાનો પરથી
બારીઓ તરસી
ફેલાવે હાથ ટીપાં ઓ
ચાટવા.
:*:*:*:*:*
ખરબચડું ,કઢંગું ,
માથું ઊંચકે
નવું બંધાતું મકાન
ઘાસે છવાયેલા મેદાનોમાં
વિસ્મિત ખિસકોલીઓ .
:*:*:*:*:*
આ ડાળીઓ જાણે ધરતીની
આંગળીઓ પસારે મુખ આકાશનું ;
કિરણોના લે ઓવારણા .
ઉડતા પંખી ને મારે હળવી ટપલી
અને સરકતી હવાનો પાલવ સંવારે .
-Nehal.
by Rabindranath Tagore
Those who in the name of faith embrace illusion,
kill and are killed
Even the atheist gets God’s blessings-
Does not boast of his religion;
With reverence he lights the lamp of reason
And pays his homage not to scriptures,
But to the good in man.
The bigot insults his own religion
When he slays a man of another faith
Conduct he judges not in the light of reason;
In the temple he raises the blood-stained banner
And worships the devil in the name of God.
All that is shameful and barbarous through the ages,
Has found a shelter in their temples-
Those they turn into prison;
O,I hear the trumpet call of destruction !
Time comes with her great broom
Sweeping all refuse away.
That which should make man free,
They turn into fetters;
That which should unite,
They turn into sword;
That which should bring love
From the fountain of the Eternal,
They turn into prison
And with its waves they flood the world
They try to cross the river
In a bark riddled with holes,
And yet,in their anguish,whom do they blame?
O Lord,breaking false religion,
Save the blind!
Break! O break
The alter that is drowned in blood.
Let your thunder strike.
into the prison of false religion,
And bring to this unhappy land
The light of knowledge”
-Rabindranath Thakur
I feel it is more relevant today.
