મા, તારી સ્મૃતિ
દુનિયા માટે
અહીં-ત્યાં પાડેલા ફોટા
આ-તે પ્રસંગ ના ફોટા
પણ મારા માટે
હૈયામાં એક હુંફાળો ખૂણો
માથા પર ફરતા હાથનો સુંવાળો સ્પર્શ
આંખના ખૂણે કદી ના સૂકાતું
ભીનું સરોવર
પીઠ પર ફરેલા નરમ હાથની રાહત
ખોળાની, પાલવની
ક્યાંય ન મળે એવી
મીઠી સુગંધ
તારી વાત્સલ્યથી છલકાતી આંખો ના
ઝળહળતા દીવા
તારી જીવન ને સતત
ઘડતી વાતો
અને એવું બધું
અનેક અગણિત
કેમ કરી ફોટા માં સમાવું??
હેપ્પી મધર્સ ડે, મા!
મારામાં થોડી ખુદને
રોપી જવા માટે.
– નેહલ
મારી કવિતા ના વાચકને…
હું વાવું
મારી ક્ષણ ક્ષણ
આ કવિતામાં
ફૂટે કૂંપળ
પળ પળ ની
શબ્દે શબ્દે
આવ, તું
આ કવિતામાં
વાવી દે
તારી થોડી ક્ષણો પણ
બને ઘેઘૂર વૄક્ષ સમયનું
શબ્દો ના ડાળ-પાંદડાની
છાયામાં
બેસીએ
હું અને તું.
નેહલ
लम्हे
दिन की गठरी खोल
समेट रही हूँ
होले होले गिरते लम्हे
बूँदों-से छलककर टपकते लम्हे
पत्तों-से गिरते, उठते लम्हे
फूलों-से खिलते, मुरझाते लम्हे
हवाओं-से बहते, हाथमें न आते लम्हे
रेत-से फिसलते, सरकते लम्हे
पलकों से भागे सपनों-से
नीमपके फल, लम्हे !
कभी सहरा सी धूप में ओढ़े हुए बादल लम्हे
तो कभी सर्दियों में हथेली पे पिधलते
धूप के टुकड़े लम्हे
सिरों को खिंच कर जब तक
बाँधू दिन की गठरी
रात की टोकरी
खूल जाती हैं
तारों से जड़े ढक्कन पर
चमकते लम्हे
पलकों पर सपनोकी सेज सजाते लम्हे
अपने कंधे पर उठाये नींदों के पैगाम;
झूकते, थक कर चूर लम्हे ।
सुबहो-शाम की गठरी और टोकरी
बाँधने-खोलने में बीत रही है ज़िंदगी
क्यूँ बाँधू ईनको?
क्यूँ सजाऊं इनसे अपने मन की अटारी?
छोड दूँ गठरी के सिरों को खूला ही
बनालूँ रात के आसमाँ को टोकरी का ढक्कन
जीया जो पल उसे
बहा दूँ समय की नदीमें
दिया बनाकर!
या हवा के परों पर रखदूँ
डेन्डिलायन्स जैसे….
नेहल
Heading home
After a day’s work
Sweat on my forehead
Thirst burning my throat
Summer Sun, heating pad on my back
Soothing my aches and pains
Casting a shadow of me
On the road
In front of me
Making me tall
Shortening my journey home
A cool breeze passing by
I’m thinking of home.
Nehal
कभी यूँ ही अकेले बैठना अच्छा लगता है।
चुपचाप से;
अपने-आप से भी खामोश रहना,
अच्छा लगता है।
मन की गुफाओ में बहते झरनों की
धून सुनना, गुनगुनाना
अच्छा लगता है।
कभी दिल के दरवाज़ों को बंद रखना
दस्तकों से बेपरवा होना
अच्छा लगता है।
दिल के बाग की खूशबूओं में
खोना, महकना
अच्छा लगता है।
ख़ामोशी की शांत पहाड़ीओं के
पीछे से बहती है
इक नीली सी नदी
उस के शीतल, निर्मल जलमें
भीगना, बहना
अच्छा लगता है।
हवाएँ मन की अटारीओं से बहते
शब्द के अनेक स्वर छेड जाती है
उसके ध्वनित तरंगो को मौनमें डूबोना
अच्छा लगता है।
– नेहल
Its morning
the sea in front of me
roaring; keeps rushing to the shore.
like a child; restless and energetic!
Now in the afternoon
it starts to calm down,
now a tired child; getting quiet on its own!
And finally in the evening
it starts receding back
again like a child hiding away; head down
after playing a mischief!
Nehal
Life
Like a drifting log
Flows forward, downstream
Rocks and stones on the shore
Push it, detour it, force it to pause
Make it whirl and dance in the
Gushing currents!
Why call it a journey!
Why contemplate destination!
Many such drifting logs
Flow along the way
Clashing, chasing, parting away
Carrying
The baggage that the river loads them
With
and the same river unloads it all!
A singing bird may enjoy a ride or two
But it doesn’t dream of nests on a log.
Change is the moving force.
Though the sky sets up mornings and evenings,
spring, summer and autumn along the way
For a Log
flow is the time
and current is the season.
Ocean; may be an end to the journey
for a river,
But not for a log!!
Nehal
વિસ્મૃતી
જૂની કેડીઓ પર પડે જાણે કો વિશાળકાય વૃક્ષ
ચહેરાઓ હળવેથી સરકતા જાય ભીના કાય પછીતે
નામ ની શાહી પલળેલા મન પર પ્રસરી જાય
અવાજ શોધતો રહી જાય ઓળખને
સંબોધનો થઈ જાય દિશાહીન, કપાયેલી પતંગ
સરનામાનાં શબ્દો એકબીજાનો હાથ ઝાલીને ખોળે ઠામઠેકાણું
રસ્તો જ રાખી મૂકે પરિચય પગલાંનો
સંબંધોનાં વ્હાણ થઈ જાય ક્ષિતિજ પરનાં ટપકાં
જતનથી જાળવેલી જણસ, ઊભી રહે સન્મુખ મ્હોં તાકતી
સુખ, દુઃખ, ખુશી, આંસુ ઘાટ ઘાટનાં રંગબેરંગી મણકા
પહેલાં પછી, પછી પહેલાં ઝઘડો સાવ નક્કામો
જીવ્યું સફળ, જીવતરનો બોજ, ચર્ચા સઘળી ઠાલી
એક સ્મૃતિ વિના સર્વ સંદર્ભો અર્થહીન
નેહલ
नज़्म ( zen poem )
पीली पत्तीओं के रास्तो से हो कर पहुंचे हैं;
उन मौसमो के मकाम पर,
जहां अब तक एक डाल हरी भरी सी है!
फूलों और काँटों से परे,
तितलीओं और भवरों से अलग,
मौसम के बदलते मिज़ाज ठहर गए है वहां!
ढूँढते नहीं वे अब
बहारो के निशान।
डरते नहीं
पतझड़ की तेज हवाओं के
थपेडो से।
हरी भरी डाली झुकी है जिस
निली सी नदी पर
जहां अब पानीओंमें अक्स
बनते-बिगडते नहीं।
समय का फूल;
अब न सूरज की गर्मी से झुलसता है,
न बारिषों में बहता है!
स्फटिक सा रंगहीन फूल
समाये हुए है सारे रंग
अपने अंदर।
सुकून के पाखी
जीते है उसी की
ओस की बुंदो पर।
नेहल
હવે મનમાં
મધુર, સૌમ્ય ભાવ ઉઠતો નથી
કુમળી કવિતા ઉભરતી નથી
સૂકી, કઠણ, કઠોર ભૂમિ પર
બસ જાણે કેકટસ જ ઉગે
તેમ
મનમાં હવે શબ્દ
કાંકરા જેવા ખખડે
બરડ ડાળીઓની જેમ તૂટે
સૂકા ઘાસ જેવા
પીળા પીળા
ગોખરુના કાંટા જેવા
અણિયાળા,
મનને ઉલઝાવે, તરડાવે
બોરડીની ડાળી જેવા
વાક્યો.
ચકરાય ગીધ ને સમડી જેવા
વિચારો
નેહલ
(જૂની ડાયરીમાંથી)
