All articles filed in નેહલ

અંધારું આંખોને બિડતાં જ ઘેરી વળે છે મને ઘટ્ટ અંધકાર.  મને અંધકાર ગમે છે. મારું સમગ્ર અસ્તિત્વ વિસ્તરે છે નામ-રુપની સીમાઓની પાર. હું મને અનુભવું છું, આકારોથી પર. પ્રવેશી જાઉં છું;સ્પર્શ, ગંધ, સ્વરની સૃષ્ટીમાં સરળતાથી! મારી આંખોને અંધ નથી કરી મૂકતા; દર્પણોનો ચળકાટ, ચિત્રોની જેમ ફ્રેમમાં મઢેલા ચહેરાઓ, ચલચિત્રની પટ્ટીની જેમ ભજવાતી ઘટનાઓ. મારા મનમાં ઊગતા…

આજે બહુ દિવસો પછી વાદળોને આઘા ખસેડીને સૂરજે ફેલાવી આકાશે તડકાની રેલમછેલ વાદળોને પહેરાવી સોનેરી કોર અને ટાંકયા સોનેરી તારલા એક ધસમસતી તડકાની નદી વહી આવી મારી બારીમાંથી સાવ અંદર… ને…ફરી વળી ખૂણે ખૂણે ભેજવાળા મન અને ઓરડામાં મને હુંફાળી છાલકોથી ભીંજવી દીધી મારા અંગ અંગ સોનેરી ઝળહળ ઝળહળ જોઉં તો હું બની ગઈ લીલેરી…

સહ-અસ્તિત્વ હજારો construction workના રજકણોથી ગૂંગળાયેલી હવા એ રાહતનો શ્વાસ લીધો. અમસ્તા જ આમતેમ દોડ્યા કરતા લાખ્ખો વાહનોના ધૂમાડાથી choke થયેલા પવને ગળું સાફ કર્યું. આહ, આકાશ આજે નાહીને સ્વચ્છ, નીલું તડકો ચળકે ઊજળો તૃણાંકુર કુમળા માથા ઊંચા કરી નીહાળે કૌતુક વાતાવરણમાં ગૂંજતી પંખીઓની orchestra સાથે ડોલી રહ્યા છે વૃક્ષો પ્રકૃતિ ઉજવી રહી પોતાનું અસ્તિત્વ…

સરકતી જતી કાળની ગર્તામાં અશ્મીભૂત થતા આપણે થોડીક સદીઓની જણસને વળગી આજને મૂલવવાની રમતમાં ગળાડૂબ સદીઓ પારના અંધારા ખડખડ હસે છે આપણા મહાનતા, શ્રેષ્ઠતાના દાવાઑ પર. આ ગહન બ્રહ્માંડ નું એક ટપકું માત્ર એને ઘૂંટી ઘૂંટીને સૂર્ય બનાવવાની મથામણમાં ભડ ભડ બળતા, બૂઝતા આપણે. વહેતી, લુપ્ત થતી નદીઓ હતા, ન હતા થતા નગાધિરાજો તૂટતા-જોડાતા ભૂમિ…

આ વૃક્ષ; હજુ થોડા દિવસો પહેલાં તો હતું ઘટાદાર, ક્યારે પાંદડીઓ પીળી થઈ? અને હવે ઊભું છે ખેરવીને સઘળું મુક્ત, શાંત! કેવું સરળતાથી અને ત્વરિત ત્યાગી શકે છે બધું! અને એવું જ તૈયાર છે નવી કૂંપળોને આવકારવા આ વૃક્ષ. – .. .. .. .. .. .. – નિષ્પર્ણ વૃક્ષ શું પાનખર આવી ગઈ? હજુ થોડા…

મનને કાંઈ ગમતું નથી. એને ભીડમાં ખોવાયેલું ગીત જડતું નથી. મનમાં સૂતેલું સપનું ન જાગે, આંખની ધારે અટકેલું આંસુ ન ખરે, અને ડૂમાનો થીજેલો કાળો સૂરજ, આયખાના આકાશેથી ઢળતો નથી. છાતીના પિંજરમાં કેદ સૂર, શ્વાસોની વાંસળીએથી વહેતા નથી. પગમાં નર્તન થીજી ગયું, ઘૂઘરીઓને રણકાર જડતો નથી. યાયાવર પક્ષી આ જીવ; માઈલો કાપ્યા, પાંખો થાકી, આકાશ…

એક નાનકડો વળાંક છે અને શરૂ થાય છે એ વાંકો ચૂકો રસ્તો આજે બન્યો છે રાજમાર્ગ વિશાળ મંડપ એની બંને તરફ ઝૂલતી ઝળહળતી રોશનીની સેર વિસ્તારના શ્રીમંત વેપારીઓના નામના બેનરની કમાનો પસાર થતાં નજર સ્હેજ બાજુએ વળી એક અંધારભર્યા ઓરડામાં એક ટમટમતું કોડિયું, કાળીમેશ દિવાલો ને તાકતી એક શૂન્યમનસ્ક ચીંથરેહાલ મનુષ્યાકૃતિ. અંધકાર અને અજવાશની સીમારેખા…

દોડમાં શામેલ ન હતા તોય થાકી ગયા અમે શ્વાસો અઢળક હતા પણ ખૂટી ગયા અમે આંખોમાં મેઘ હતા અને વરસી ગયા દરિયાઓ લોહીમાં હતા છતાં તરસી ગયા અમે હથેળીમાં નકશાઓ હતા તોય ભટકી ગયા કાંટાઓ ફરતા હતા અને અટકી ગયા અમે પાસાઓ સવળા હતા તોય હારી ગયા સમય સાથે હતો પણ ફરી ગયા અમે પાંદડાં…

માણસ નામની એક ઘટના એક જ લીટીમાં મથાળે લખાય છે માણસ ક્યાં કોઈને ઓળખાય છે? ધર્મ, જાત, વર્ણ ને વર્ગમાં વહેંચાય છે માણસ ક્યાં કોઈને પરખાય છે? સુખ- દુઃખ તો સૌને સમજાય છે ભીતરનો અવાજ ક્યાં કોઈને સંભળાય છે? વખાણવા ને વખોડવા સૌને એકસામટા ન સમજાય તે સૌ મંદિરોમાં પૂજાય છે! નેતા, અભિનેતા કે ગુરૂ…

એક લીલી પાંદડી અને લાલચટ્ટક ફૂલ એક-મેકથી સાવ ભિન્ન તોય અર્પે એકબીજાને સભર, રમ્ય અર્થ હોવાનો સાથે. એમ જ હું અને તું સાવ અલગ એક-મેકથી પણ જીવવું, હોવું સુંદર, પરિપૂર્ણ સંગાથે. – નેહલ Poetry,​ my poems © Copyright 2018, Nehal

હોઠો પર હવે પ્રેમનું ગીત સ્ફૂરતું નથી કદંબની ડાળે હવે કોઈ ઝૂલતું નથી મધુવનમાં કયાં ખોવાયા વેણુના સૂર યમુનાની ધારે ગીત હવે કોઈ વહેતું નથી માન્યું તમે વસાવીને સોનાની દ્વારકા કે ગોકુળ-વૃંદાવનમાં હવે કોઈ ઝૂરતું નથી ગોવર્ધન ધાર્યો ને સુદર્શન ચક્ર ધર્યું પણ રાધાના મનથી મોરપિચ્છ હજુ ખરતું નથી મોકલ્યા ઉધ્ધવજીને, અમોને સમજાયું કે ગોકુળીયું…

ટાંકણું લઈ ઘડવા બેસું વરસોના વરસ લાગે શબ્દો ની ગૂંથણી ગૂંથવા બેસું વરસોના વરસ લાગે પીડાથી પંડ છૂટી ગયો, લોભ-મોહ ગળી ગયો ‘હું-મારા’થી છૂટવા બેસું વરસોના વરસ લાગે પહાડો પીગળ્યા, દરિયા થીજ્યા, નદી સમ વર્ષો વહ્યા અટકેલું એક આંસુ સારવા બેસું વરસોના વરસ લાગે ચહેરા બદલ્યા, મહોરા બદલ્યા, કિલ્લા સમ અડિખમ રહ્યા ભાંગેલા મનને જોડવા…

મારી કવિતા ના વાચકને… હું વાવું મારી ક્ષણ ક્ષણ આ કવિતામાં ફૂટે કૂંપળ પળ પળ ની શબ્દે  શબ્દે આવ, તું આ કવિતામાં વાવી દે તારી થોડી ક્ષણો પણ બને ઘેઘૂર  વૄક્ષ સમયનું શબ્દો ના ડાળ-પાંદડાની છાયામાં બેસીએ હું અને તું. નેહલ Poetry, my poems © Copyright 2017, Nehal  

તારા માટેની  લાગણીઓનું ઉગ્યું છે  અડાબીડ જંગલ ઘેઘૂર  વ્રુક્ષો થી ઋજુ પાંદડીઓ સુધી ફેલાઈ ગઈ છે લીલપ મારા મનની ધરતી પર મ્હેકે છે કેડીઓ ને ટહુકે છે વેલીઓ ભીનું ભીનું ગીત ઝરણાનું વહે છે  મારા શ્વાસમાં. – નેહલ

હું  વહેંચાઉં  ટુકડે   ટુકડે ટુકડે   ટુકડા  વેરવિખેર અડધિયાં શોધે  પ્રતિબિંબો પોતાનાં ,અહીં  ત્યાં  ચોમેર. જાણું   ટુકડા  હું જ કરું છું તો ય ન રોકું ખુદ ને કેમ ? જાણું  ટુકડા સાંધણશાસ્ત્રો તો ય ન કરતી  ખુદ પર  રે’મ હું જ નહીં સૌ એ આ કરતા ચારેકોર ટુકડા  તરફડતા અધૂરપની તરસોથી  કળતા જીવન  આખું  એમ જ …

*ગોરંભાયેલું ગગન અને ઉથલ પાથલ મનનો ક્યારો .. લાવ વાવી દઉં થોડાં સપના ,થોડી આશા. પછી છોને વરસતો મેઘ અનરાધાર . *તારી આંગળીઓ નો સ્પર્શ લખે એક એક હાઇકુ મારી આંગળીઓ પર . *મને એક લાલચટ્ટક સૂરજ આપો એક પારદર્શક ભૂરી નદી આપો બાકી બધું હું સર્જી લઈશ . * સપનાની ચકલીઓ નિદ્રા ચણી ગઈ…

જિંદગી ઠરી ગયેલું પાંદડું પાનખરનું સમયના બરફ ની વચ્ચે. પાંદડામાં ધબકે ધીમી ધીમી વાસંતી વાયરાની ખોજ. -Nehal

મૂંઝારો, અજંપો,મારી અંદર મને જ કોઈનું અથડાયા કરવું,અણધાર્યા વિચારોના ઉબકા,અને કાવ્યજન્મ.છ્ટકારો ??સર્જન ??– નેહલ