All articles filed in ગુજરાતી કવિતા

આકાશની તરસ એકવાર મને લાગી આકાશની તરસ હું જઈ ઊભી આકાશની સન્મુખ આંખોથી, શ્વાસોથી અને પછી તો ખુલ્લા મોંથી મેં આકાશને પીવા માંડ્યું જેમ જેમ પીતી ગઈ મારી તરસ વધતી જ ગઈ આખરે બેઉ હાથ ખુલ્લા પ્રસારી મેં મારી સમગ્રતાથી આકાશ પીવા માંડ્યું મારી નસે નસમાં આકાશ ઝરવા માંડ્યું, સરવા માંડ્યું પછી તો મારા કણે…

સર્જવું સર્જવું એટલેજાણેધરતી અને બીજનો પ્રણય!ધીરે ધીરે પાંગરે.પહેલા પરથમવિંધે,પછી  કૂંણા અંકુર ફૂટે.અંધારા ખૂણાઓમાંઉજાસના મૂળિયાંપ્રસરે.જેટલું બહાર દેખાયએથી વધુ ઊંડે કોરે.પાન-ફૂલ-ફળ,ઊગે અને ખરે.મૂળ ધરતીને,માટી મૂળનેઆસપાસ, ચોપાસથીવળગે.વસંત અને પાનખરભલે આવે-જાય,ખરી ઉથલપાથલ તો થાયભીતરે.છોને કેટલાય ઘાવ ખાય,છોને વૃક્ષ ધરાશાયી થાય,કૂંપળ તો ફરી ફરી નેફૂટે જ.~નેહલ my poems © Copyright 2021  Nehal

કવિતાની શોધમાં… કવિતાને શોધવા આપણે શું શું નથી કરતા…!? ક્યારેક પ્રેમના મેઘધનુષમાં પગ ઝબોળીએ, આશાની હવા સાથે હળવા પીંછાની જેમ ઉડીએ, સપનાંના ફૂલો પર ઝાકળની છાલક મારી, પતંગિયાઓની સવારી કરીએ, ટહુકાઓમાં, ભમરાઓનાં ગુંજનમાં સૂર પુરાવીએ, ક્યારેક જંગલો અને પહાડોની નીરવતામાં ખોવાઈએ, તો ક્યારેક અનુકંપાના ઝરણાં-નદીઓની સાથે વહી નીકળીએ. તો ક્યારેક; એક ઊંડી, અંધારી, ડરામણી, કાળી…

મારા રૂમમાંબે બારીઓ અને એક દરવાજો છેએક પૂર્વની બારીએક પશ્ચિમની બારીમારો સૂરજ પૂર્વની બારીએઊગે અને આથમેત્યાં સુધી હું સતતલખતી રહું છુંજેવો પૂર્વનો સૂરજ ડૂબેહું  પશ્ચિમની બારી ખોલી નાંખું છું પશ્ચિમનો સૂરજ ઊગીને આથમેત્યાં સુધી સતત લખતી રહું છુંમારા રૂમમાં ક્યારેય રાતઊગતી નથીનિદ્રા આવતી નથીઅને હું બસ લખ્યા કરું છુંમારા રૂમની દિવાલોપર શબ્દો પડઘાયા કરે છેનહીં બોલાયેલા.એક…

હું શુકદેવજીનો પોપટએમણે નહીં કહેલીકથા માંડું છું સૂર્યવંશી અને ચંદ્રવંશીઓની નહીંહું કહું છુંઅગ્નિવંશીઓની કથાએક અગ્નિથી જન્મીનેબીજા અગ્નિ ને શરણ થતાશાપિત આત્માઓની કથા.જેમના કોઈ જીવનકાર્ય પૂર્ણ થતા નથીઅંતે સ્વર્ગારોહણ કરતા નથીફરી ફરીને અગ્નિમાં  પ્રવેશે છેપુનરપિ જનનમ પુનરપિ મરણમ એમનો ઈશ્વરવિશાળ,  વિકરાળ વિશ્વરુપથીએમને જોઈ રહે છેવિનાશના મુખમાં ઉતાવળે પ્રવેશતાચારે તરફ થતા રણભેરીઓ,દુંદુભીઓ, શંખધ્વનીના અવાજોમાંએમના ફફડતા હોઠોથી અસ્ફૂટ સ્વરે…

અંધારું આંખોને બિડતાં જ ઘેરી વળે છે મને ઘટ્ટ અંધકાર.  મને અંધકાર ગમે છે. મારું સમગ્ર અસ્તિત્વ વિસ્તરે છે નામ-રુપની સીમાઓની પાર. હું મને અનુભવું છું, આકારોથી પર. પ્રવેશી જાઉં છું;સ્પર્શ, ગંધ, સ્વરની સૃષ્ટીમાં સરળતાથી! મારી આંખોને અંધ નથી કરી મૂકતા; દર્પણોનો ચળકાટ, ચિત્રોની જેમ ફ્રેમમાં મઢેલા ચહેરાઓ, ચલચિત્રની પટ્ટીની જેમ ભજવાતી ઘટનાઓ. મારા મનમાં ઊગતા…

આજે બહુ દિવસો પછી વાદળોને આઘા ખસેડીને સૂરજે ફેલાવી આકાશે તડકાની રેલમછેલ વાદળોને પહેરાવી સોનેરી કોર અને ટાંકયા સોનેરી તારલા એક ધસમસતી તડકાની નદી વહી આવી મારી બારીમાંથી સાવ અંદર… ને…ફરી વળી ખૂણે ખૂણે ભેજવાળા મન અને ઓરડામાં મને હુંફાળી છાલકોથી ભીંજવી દીધી મારા અંગ અંગ સોનેરી ઝળહળ ઝળહળ જોઉં તો હું બની ગઈ લીલેરી…

સહ-અસ્તિત્વ હજારો construction workના રજકણોથી ગૂંગળાયેલી હવા એ રાહતનો શ્વાસ લીધો. અમસ્તા જ આમતેમ દોડ્યા કરતા લાખ્ખો વાહનોના ધૂમાડાથી choke થયેલા પવને ગળું સાફ કર્યું. આહ, આકાશ આજે નાહીને સ્વચ્છ, નીલું તડકો ચળકે ઊજળો તૃણાંકુર કુમળા માથા ઊંચા કરી નીહાળે કૌતુક વાતાવરણમાં ગૂંજતી પંખીઓની orchestra સાથે ડોલી રહ્યા છે વૃક્ષો પ્રકૃતિ ઉજવી રહી પોતાનું અસ્તિત્વ…

સરકતી જતી કાળની ગર્તામાં અશ્મીભૂત થતા આપણે થોડીક સદીઓની જણસને વળગી આજને મૂલવવાની રમતમાં ગળાડૂબ સદીઓ પારના અંધારા ખડખડ હસે છે આપણા મહાનતા, શ્રેષ્ઠતાના દાવાઑ પર. આ ગહન બ્રહ્માંડ નું એક ટપકું માત્ર એને ઘૂંટી ઘૂંટીને સૂર્ય બનાવવાની મથામણમાં ભડ ભડ બળતા, બૂઝતા આપણે. વહેતી, લુપ્ત થતી નદીઓ હતા, ન હતા થતા નગાધિરાજો તૂટતા-જોડાતા ભૂમિ…

આ વૃક્ષ; હજુ થોડા દિવસો પહેલાં તો હતું ઘટાદાર, ક્યારે પાંદડીઓ પીળી થઈ? અને હવે ઊભું છે ખેરવીને સઘળું મુક્ત, શાંત! કેવું સરળતાથી અને ત્વરિત ત્યાગી શકે છે બધું! અને એવું જ તૈયાર છે નવી કૂંપળોને આવકારવા આ વૃક્ષ. – .. .. .. .. .. .. – નિષ્પર્ણ વૃક્ષ શું પાનખર આવી ગઈ? હજુ થોડા…

ગોરંભાયેલું ગગન અને ઉથલ પાથલ મનનો ક્યારો .. લાવ વાવી દઉં થોડાં સપના ,થોડી આશા. પછી છોને વરસતો મેઘ અનરાધાર – નેહલ મને એક લાલચટ્ટક સૂરજ આપો એક પારદર્શક ભૂરી નદી આપો બાકી બધું હું સર્જી લઈશ – નેહલ પ્રિય વાચક મિત્રો, પાંચમી વર્ષગાંઠની ઉજવણીના પહેલા મણકામાં ત્રણ ભાષાઓમાં બ્લોગ પર સૌથી વધુ વખત વંચાયેલી…

મનને કાંઈ ગમતું નથી. એને ભીડમાં ખોવાયેલું ગીત જડતું નથી. મનમાં સૂતેલું સપનું ન જાગે, આંખની ધારે અટકેલું આંસુ ન ખરે, અને ડૂમાનો થીજેલો કાળો સૂરજ, આયખાના આકાશેથી ઢળતો નથી. છાતીના પિંજરમાં કેદ સૂર, શ્વાસોની વાંસળીએથી વહેતા નથી. પગમાં નર્તન થીજી ગયું, ઘૂઘરીઓને રણકાર જડતો નથી. યાયાવર પક્ષી આ જીવ; માઈલો કાપ્યા, પાંખો થાકી, આકાશ…

એક નાનકડો વળાંક છે અને શરૂ થાય છે એ વાંકો ચૂકો રસ્તો આજે બન્યો છે રાજમાર્ગ વિશાળ મંડપ એની બંને તરફ ઝૂલતી ઝળહળતી રોશનીની સેર વિસ્તારના શ્રીમંત વેપારીઓના નામના બેનરની કમાનો પસાર થતાં નજર સ્હેજ બાજુએ વળી એક અંધારભર્યા ઓરડામાં એક ટમટમતું કોડિયું, કાળીમેશ દિવાલો ને તાકતી એક શૂન્યમનસ્ક ચીંથરેહાલ મનુષ્યાકૃતિ. અંધકાર અને અજવાશની સીમારેખા…

દોડમાં ન હતા  શામેલ  તોય થાકી ગયા અમે અઢળક હતા શ્વાસો  પણ ખૂટી ગયા અમે આંખોમાં ઘેરાયા હતા મેઘ અને વરસી ગયા અમે હતા ઉછળતા દરિયાઓ લોહીમાં  તોય  તરસી ગયા અમે હથેળીમાં હતા નકશાઓ  તોય ભટકી ગયા અમે કાંટાઓ ફરતા હતા અને અટકી ગયા અમે પાસાઓ સવળા હતા તોય હારી ગયા અમે હતો સમય સાથે…

માણસ નામની એક ઘટના એક જ લીટીમાં મથાળે લખાય છે માણસ ક્યાં કોઈને ઓળખાય છે? ધર્મ, જાત, વર્ણ ને વર્ગમાં વહેંચાય છે માણસ ક્યાં કોઈને પરખાય છે? સુખ- દુઃખ તો સૌને સમજાય છે ભીતરનો અવાજ ક્યાં કોઈને સંભળાય છે? વખાણવા ને વખોડવા સૌને એકસામટા ન સમજાય તે સૌ મંદિરોમાં પૂજાય છે! નેતા, અભિનેતા કે ગુરૂ…

એક લીલી પાંદડી અને લાલચટ્ટક ફૂલ એક-મેકથી સાવ ભિન્ન તોય અર્પે એકબીજાને સભર, રમ્ય અર્થ હોવાનો સાથે. એમ જ હું અને તું સાવ અલગ એક-મેકથી પણ જીવવું, હોવું સુંદર, પરિપૂર્ણ સંગાથે. – નેહલ Poetry,​ my poems © Copyright 2018, Nehal