All articles filed in ગુજરાતી કવિતા

જેવો તેં ઓળખ્યો’તો હું એવો અસલમાં ખૂલી સ્હેજ પણ ક્યાં શકું છું? હું લઈ આંખ, પગ, મનનો ડૂચો રમેશાઈની ગાંસડીમાં ઊભો છું … … … આ તરફ ભીની દીવાસળી છે, ઓ તરફ તાતા વંટોળિયાઓ આપણે સહુના ઘરમાં ઠરેલા પાછા પેટાવવા છે દીવાઓ … … … પરપોટો સમયના હાથમાં આમ તો છું એક પરપોટો સમયના હાથમાં…

ઉમ્રભર જળ બની દરિયા તરફ તે ખુદ દડ્યો છે ઉમ્રભર ને સદા એ શખ્સને ઉંબર નડ્યો છે ઉમ્રભર એનું મન – જાણે છે ભાંગ્યું-તૂટ્યું શિવાલય કોઈ ને ધજા પેઠે એ માણસ ફડફડ્યો છે ઉમ્રભર ‘જળ બન્યા છીએ તો પરપોટાની ભાષા શીખીએ’ એક માણસ રણમાં એવું બડબડ્યો છે ઉમ્રભર આ પગથિયાં ક્યાં જશે – એ જાણતો…

સૂર્યનું પગલું મળે નહીં લહેરે થીજી ગયેલું ઝરણ ખળખળે નહીં શોધું છું, ક્યાંય સૂર્યનું પગલું મળે નહીં આવી લચે છે આંખમાં સૂરજ ઊગ્યાની વેળ રાત્રિ ઉદાસીઓની છતાં કાં ઢળે નહીં? આવા બૂરા દિવસ છે તમારા ગયા પછી બોલ્યા કરું ને અર્થ કશો નીકળે નહીં ખોવાયાં છીએ આપણે ક્યાં, કેમ શોધશું? અણસારનો દીવો કોઈ રસ્તે બળે…