વિચારોને વમળમાં આજ આવ્યો છું ડુબાવીને, કિનારે એમ લાવ્યો જાત મારી હું બચાવીને. ખરે છે ડાળડાળેથી હવે વળગણનાં પર્ણો દોસ્ત, જરા મેં જોઈ લીધું ઊર્ધ્વમૂળે વૃક્ષ વાવીને. પ્રતીક્ષાની આ પીડા દ્વારને ઓછી નથી હોતી, હવા કરતી રહે છે છેડતી સાંકળ હલાવીને. તમારા ઘરનાં રસ્તેથી પ્રવેશું છું હું અનહદમાં, અહીં તેથી હું આવ્યો છું બધી સરહદ વટાવીને. બધું આ બ્હારથી તો ઠીક છે બદલાવ તું ભીતર, અરીસો આખરે બોલી ઊઠ્યો છે બ્હાર આવીને. ~ ગૌરાંગ ઠાકર
