ગઝલ : મહેશ દાવડકર

ભીતર જુએ, બસ એને એ દેખાઈ રહ્યું છે,
નાટક તો સતત ભીતરે ભજવાઈ રહ્યું છે.

જીવાઈ રહ્યું છે ને એ જોવાઈ રહ્યું છે,
અસ્તિત્વ ત્યાં બે ભાગમાં વહેંચાઈ રહ્યું છે.

અજવાસની એ ઓથમાં સંતાઈ રહ્યું છે,
આંખોમાં છે અંધારું, એ ડોકાઈ રહ્યું છે.

અજવાસ કે અંધારનો એ ભેદ શું જાણે ?
જે પોતાના અજવાસથી અંજાઈ રહ્યું છે.

એવું નથી કે તારું સ્મરણ માત્ર સ્મરણ છે,
મોતી સમું એ મનમાં પરોવાઈ રહ્યું છે.

માણસ અહીં હોવાપણાના ઢોલ વગાડે,
ને ડાળ ઉપર પંખી તો બસ ગાઈ રહ્યું છે.

~મહેશ દાવડકર