રોજ પરપોટો નિહાળું જળ સપાટીની ઉપર,
રોજ પાછો થાય છે આ શ્વાસ અધ્ધરનો મને.
*
જાત સામે એકલા હાથે જ લડવાનું રહ્યું,
છે અનુભવ ઈન્દ્રિયોનાં લાવ-લશ્કરનો મને
*
તો જ નભની જેમ વિસ્તરશો તમે,
હા, ઉઘાડે છોગ છાનું લખો.
*
જે સહજ છે એ સહજભાવે જ આવશે,
એ મંત્ર શું કામનો જે ગોખવો પડે!
*
હર ઘંટમાં ગુપ્ત વેશે નાદ છે,
હા, મૌન પણ સૂક્ષ્મતમ સંવાદ છે.
*
તો જ મળશે ભીતરેથી એક સાચો શેર,
જાત સોંસરવું નિરંતર ચાલવાનું શીખ.
*
માનવું કે મોક્ષ પામી ગયા તમે,
ખીલવા જેવી મજા ખરવામાં મળે
*
ઉઝરડો ના પડે બસ એ રીતે,
સ્મરણના છૂંદણા થઈ ત્રોફાવું છે.
*
પછી એકેક શબ્દ પ્રાર્થના હશે,
બીડેલા હોઠ હો ને ગાવું છે.
*
રોશની ભૂલી પડે ત્યારે,
રાહ અંધારું બતાવે છે.
*
એમ ના ઊગે છોડ આતમનો,
તેં કદી તારી, માટી તપાસી છે
*
આટલો છે સાર જીવનનો ભલા સમજ,
અંત વેળા પ્રેમથી સઘળું સમેટવું.
- ધૂની માંડલિયા ( વેદનાની વચ્ચે ઊભો છું હું…)