I feel the dead – મરણને અનુભવું છું

“Poetry,” she explained, “is my understanding of the universe, my way of relating to things, my participation in reality, my encounter with voices and images. This is why the poem speaks not of an ideal life but of a concrete one: the angle of a window, the resonance of streets, cities and rooms, the shadow cast by a wall, a sudden face, the silence, distance and brightness of the stars, the night’s breath, the scent of linden and of oregano.”
– Sophia de Mello Breyner Andresen (Oporto, November 6, 1919 – Lisbon, July 2, 2004) was an award-winning Portuguese poet and writer.
…………….

I feel the dead

I feel the dead in the cold of violets
And that great vagueness in the moon.

The earth is doomed to be a ghost,
She who rocks all death in herself.

I know I sing at the edge of silence,
I know I dance around suspension,
Possess around dispossession.

I know I pass around the mute dead
And hold within myself my own death.

But I have lost my being in so many beings,
Died my life so many times,
Kissed my ghosts so many times,
Known nothing of my acts so many times,
That death will be simply like going
From inside the house into the street.

Sophie de Mello Breyner

……….. …….. ………..

મરણને અનુભવું છું

ઠંડા પડી ગયેલાં ફૂલોમાં હું મરણને અનુભવું છું
અને વિરાટ ધૂંધળાપણાને ચાંદમાં.

જે પોતાની ભીતર તમામ મરણને હિલોળે છે
એ પૃથ્વી પ્રેત થવાને નિર્માઈ છે.

હું જાણું છું કે હું મૌનની ધાર પર ગાઉં છું
હું જાણું છું કે હું સ્થગિતતાની આસપાસ નાચું છું.
અપરિગ્રહોની આસપાસ પરિગ્રહું છું.

હું જાણું છું કે મૂંગા મરેલાની આસપાસ ઘૂમું છું
અને મારી ભીતર મારા મરણને ધારણ કરું છું.

પણ મેં કેટલાંય અસ્તિત્વોમાં મારી હયાતીને ગુમાવી દીધી છે
મારી જિંદગી અનેક વાર મરી ચૂકી છે.
કેટલીય વાર મેં મારા જ પ્રેતોને ચૂમ્યા છે
અનેક વાર મારાં કર્મો વિશે કશુંયે જાણ્યું નથી.
મકાનમાંથી ગલીમાં જવા જેવું
મરણ હવે સાવ સીધુંસાદું.
– સોફિયા દે મેલો બ્રેયનર
અનુવાદ : સુરેશ દલાલ