એક આકાશી લવ-સ્ટોરી

મારી અને આકાશની પ્રિતનું પ્રાગટ્ય ક્યારે થયું હશે ?
ખબર નથી.
ક્યારથી આકાશ અહીં છે ?
ખબર નથી.
હું પહેલવહેલ્લી ક્યારે જન્મેલી ?
ખબર નથી.
તાકતી રહું હું, એની આંખોમાં
અને એ મારી આંખોમાં ફેલાય.
શીતળ સ્પર્શ બની વિંટળાય એની ચાંદની
ઘેરે એના હુંફાળા શ્વાસો બની મને તડકો
મીંચુ હું આંખો ને
ભીંજવે બની ફોરાં હળવા મધુર ચુંબનો
ઉન્મત્ત વરસે ઝડી ક્યારેક ધોધમાર એનો પ્રેમ.
વળી સાવ નિરાળી શાંત નિલી આભા,
સમાવી લે એના ઊંડાણોમાં મને
ગંભીર સ્વસ્થ પ્રસન્ન મુદ્રા.
ખેલે વળી હાય નટખટ!
સંતાકુકડી છૂપાઇ વાદળો પાર.
શોધતી રહું એને ખૂંદી ઘનઘોર ઘટાઓ,
ધોળા ધુમ્મસને ભેદતી ભેદતી.
પહોંચે ના પહોંચે મારા પોકારો એને,
ઓઢી લે એ અંધકારની પછેડી.
શોધું એની ચમકતી આંખો તારાઓમાં
અને એ ગહન, મૌન
હળવેકથી પાછળથી આવી,
નીકટથી મને જાય સ્પર્શી
માંડે પ્રેમ-ગોષ્ઠી
એની પછેડીના છેડામાં છુપાવી.
—નેહલ